سروده زیر تقدیم به اقای محمد علی محمد یان معلم ایثا رگر دبستان شیخ شلتوت شهرستان مریوا ن است سر آ ن ندارم آ نسان ،که به پای پیشت آیم خبر از دلم نداری ،دل من زغصه خون است نه هوای بوستا نم ، نه به شو ق د و ستا نم سر غم به سینه دارم ، که چولاله واژگون است نه پی کلاس و درسم ، نه امید زندگانی که کتاب ودرس ومشقم، به نظر همه زبون است نبرند پی به دردم ،به لب است آه سردم من ودرد بی علاجی ، زچه بخت من نگون است خجل وغمین و زارم ، بر یار و همکلاسی نروم زخانه بیرون ،که غم دلم فزون است نکنم هوای بازی ، شده ام به خانه راضی قفسی به این بزرگی ، که فزون ز حد و چون است همه فکر و ذکرمن درد ، همه درس و بحث من درد نه خورونه خواب دارم، که غمم زحد فزون است شده کله ام کدوئی ، به سرم نمانده موئی چکنم چه چاره سازم ،غم من ز حد برون است به نگاه می زنندم ، همه نا وک تمسخر که چر ا رخم چنین است ، زه چه روی کله چون ا ست نه نوشته ام که بابا ، نه نوشته ام که نان داد پدرم به فکر کارش ، پیقوت وآب ونون است دو سه روز پیش ، مادر ، به کنارم آمد وگفت به خدای کن توکل ، که خدا ی ذوالفنون است چو به خاطرم معلم ، همه موی سر تراشید همه درد من د وا شد ، من وصحت وسکون است سیداحمدعلی ضیائی