يك شكارچي ، پرنده اي را به دام انداخت . پرنده گفت : اي مرد بزرگوار تو در طول زندگي خود گوشت گاو و گوسفند بسيار خورده اي و هيچ وقت سير نشده اي . از خوردن بدن كوچك وريز من هم سير نمي شوي .

اگر مرا آزاد كني، سه پند ارزشمند به تو مي دهم تا به سعادت و خوشبختي برسي .

پند اول را در دستان تو مي دهم . اگر آزادم كني پند دوم را وقتي كه روي بام خانه ات بنشينم . مرد قبول كرد.

پرنده گفت:پند اول اينكه: سخن محال را از كسي باور مكن . مرد بلافاصله او را آزاد كرد پرنده بر سر بام نشست .

گفت پند دوم اينكه : هرگز غم گذشته را مخور . بر چيزي كه از دست دادي حسرت مخور.

پرنده روي شاخه پريد و گفت: اي بزرگوار در شكم من يك مرواريد گرانبها به وزن ده درم هست. ولي متاسفانه روزي وقسمت تو وفرزندانت نبود وگرنه با آن ثروتمند وخوشبخت مي شدي .

مرد شكارچي از شنيدن اين سخن بسيار ناراحت شد و آه و ناله اش بلند شد . پرنده با خنده به او گفت: مگر نو را نصيحت نكردم كه بر گذشته افسوس نخور؟ يا پند مرا نفهميدي يا كر هستي؟ پند ديگر اين بود كه سخن نا ممكن را باور نكني .

اي ساده لوح همه ي وزن من سه درم بيش تر نيست ، چگونه ممكن است كه مژيك مرواريد ده درمي در شكم من باشد؟

مرد به خود آمد و گفت : اي پرنده ي دانا پند هاي تو بسيار گران بهاست . پند سوم را هم به من بگو.

پرنده گفت: آيا به آن دو پند عمل كردي كه پند سوم را هم بگويم.

پند گفتن با نادان خواب آلود مانند بذر پاشيدن در  زمين شوره زار است.